Βόλτα με το τελεφερίκ της Πάρνηθας

Κυριακή σήμερα και είπα να πάμε μια βόλτα με τον μικρό, μιας και παραλία δεν μπορούμε να πάμε. Από το Σάββατο είχα μιλήσει με τη νονά μας, τη Θάλεια, για να κανονίσουμε τη βόλτα μας. Εγώ ήθελα να πάμε στον Άγιο Πέτρο πάνω στη Πάρνηθα που έχει και μια μικρή πηγή και τρέχει φρέσκο νερό, αλλά η νονά μας είχε την ιδέα να πάμε με το τελεφερίκ.

Και έτσι έγινε! Είχα φτιάξει από το Σάββατο το φαγητό μας, για να μην το άγχος. Βρεθήκαμε με τη νονά μας κατά τις 12. Το πρωί η μέρα ήταν πολύ ωραία, αλλά μέχρι να φτάσουμε στο τελεφερίκ είχε κάτσει ένα τεράστιο σύννεφο πάνω από την Πάρνηθα και άρχισε να ρίχνει κάτι μεγάλες σταγόνες, αραιά και που. Μπήκαμε στο κτίριο του τελεφερίκ και ο μικρός ενθουσιάστηκε με το ανάποδο δέντρο από γυαλί που έχει. Η αλήθεια είναι ότι είναι εντυπωσιακό αλλά είναι λίγο παρατημένο γιατί είναι μέσα στη σκόνη. Θα μου πεις αυτό είχες να προσέξεις? Ναι, γιατί χάνει όλο το ωραίο εφέ που έχει. Και έφτασε η στιγμή που πήγαμε στο τελεφερίκ. Ο μικρός δεν ήξερε που να πρωτοκοιτάξει. Μια κοίταζε τα βαγόνια, μια κοίταζε τις ρόδες (μεγάλες - μικρές).

Το ανάποδο δέντρο που κρέμεται από το ταβάνι
στην είσοδο του κτιρίου.

Μπήκαμε μέσα σε ένα από τα βαγόνια και ήμασταν μόνοι μας. Τι καλά, γιατί μπορέσαμε να κάτσουμε όπου θέλουμε αλλά και να αλλάξουμε θέσεις ανάλογα με αυτό που θέλαμε να δούμε. Ο Φίλιππος στην αρχή καθόταν αγκαλιά με τον μπαμπά του και ήταν λίγο μαγκωμένος αλλά μετά ξεθάρρεψε και ήρθε σε εμένα που καθόμουν μπροστά και έβλεπα την θέα. Όταν περάσαμε τη πρώτη κολόνα το βαγόνι τραντάχτηκε λίγο και ο Φίλιππος σαν να τρόμαξε γιατί με έσφιξε δυνατά. Του εξηγήσαμε γιατί έκανε έτσι και ηρέμησε.

Η θέα από μέσα από το βαγόνι του τελεφερίκ.

Φτάσαμε πάνω στη Πάρνηθα και βγήκαμε από το ξενοδοχείο. Ευτυχώς όταν είχαμε μπει στο βαγόνι είχε σταματήσει να ψιχαλίζει και έτσι όταν βγήκαμε είχε βγει και ο ήλιος και έκανε λίγο ζέστη, αλλιώς θα θέλαμε ζακέτα (την οποία είχα ξεχάσει, και όποιος με ξέρει καλά δεν θα το πιστέψει). Ο Φίλιππος βρήκε μια "λιμνούλα" με νερό και άρχισε να πετάει μικρές πέτρες μέσα. Δεν ήθελε να φύγει από εκεί και για να φύγει του είπαμε να πάμε πιο κάτω να μαζέψουμε πέτρες για να μπορέσει να τις πετάξει μέσα. Και έτσι πήγαμε μια μικρή βόλτα προς το Μπάφι. Η νονά μας έχει κάνει πρόσκοπος και ξέρει να ξεχωρίζει τα μονοπάτια και μας έλεγε διάφορα για την Πάρνηθα. Είδαμε μια μεγάλη σαύρα, φύσηξε ο μικρός έναν κλέφτη, βρήκαμε μια μπαστούνα και μαζέψαμε πέτρες. Αλλά άρχισε να φυσάει και να γυρίζει η μπόρα προς τα εμάς πάλι οπότε γυρίσαμε πίσω. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας έπιασε η βροχή, αλλά ευτυχώς είχα πάρει την ομπρέλα από το αυτοκίνητο και έτσι ο μπαμπάς και ο Φίλιππος δεν βράχηκαν. Εγώ και η νονά μας βραχήκαμε λιγάκι αλλά δεν μας πείραξε.

Η θέα από την Πάρνηθα.
Από τη μία βρέχει και από την άλλη έχει ήλιο.

Η "λιμνούλα" που βρήκε ο Φίλιππος.

Μαζεύει πέτρες με τη νονά.

Η μαγκούρα του. Ότι πρέπει για το μπόι του.

Φυσάει το κλέφτη, κάτι που πάντα μου άρεσε να κάνω σαν μικρή.

Η μικρή μας πεζοπορία προς το Μπάφι.

Κατεβήκαμε το βουνό και πάλι είχε σταματήσει η βροχή. Όπως βγαίναμε από το τελεφερίκ είδαμε μια ταμπέλα που έγραφε "Μικρό Μουσείο Πάρνηθας". Και μπήκαμε μέσα, εντάξει ήταν πολύ ωραίο γιατί έλεγε για τη Πάρνηθα, για τα ζώα που μπορείς να δεις και για τα φυτά-δέντρα που μεγαλώνουν. Είναι και λίγο διαδραστικό, δηλαδή σε κάποια σημεία μπορείς να ανοίξεις κουτιά μέσα από το τοίχο και να δεις κουκουνάρια ή λουλούδια, να βάλεις το αυτί σου σε μια τρύπα και να ακούσεις κάτι, ή να γυρίσεις ένα κουμπί και να διαβάσεις για τα ελάφια. Είναι λίγο παραμελημένο και μάλλον οι προηγούμενοι επισκέπτες δεν πρόσεχαν και πολύ γιατί κάποια είχαν χαλάσει και δεν δούλευαν. Για πληροφορίες για το μουσείο μπορείτε να δείτε και εδώ.

Το μουσείο. Η νονά τραβάει ένα συρτάρι για να δει τι έχει μέσα.

Ο Φίλιππος γυρίζει το κουμπί για να δει για τα ελάφια.

Έξω από το τελεφερίκ έχουν φτιάξει και ένα γλυπτό-καταρράκτη, κι αν δεν ήταν η νονά μας να μας πει ότι μπορείς να το ακουμπήσεις χωρίς να βραχείς δεν θα πηγαίναμε να το δούμε.

Ο καταρράκτης έξω από το κτίριο του τελεφερίκ.

Δεν έχασε την ευκαιρία να ακουμπήσει το νερό.